என் இனிய காலமேஎனது கனவுகளை சுமந்து கொண்டிருக்கிறாய்…. நான்எப்போதும் தாகமாயுணர்கிறேன் ஒரு பெருநதியின் எதிரிலும்… பூக்களின் வாசனை எங்கே ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறதோஅங்கேயே என் கனவுகளும்;. புனிதமாயிராதஎன் கனவுகள்எப்போதும் அலைகின்றனஎன்னைச்சுற்றி நச்சரித்தபடி.. ஆனாலும்கனவுகளைக் கடைசிவரைசேமிப்பேன்தூக்கங்களற்றஒரு பெருவெளிக்காய்அற்றைக் கடன்கேட்டு யாரேனும் வரலாம்.. த.அகிலன்

அன்பேஉனது முத்தங்களைவிடவும்அழகானவைஅதற்கு முன்னதும்பின்னதுமானவெட்கங்கள் த.அகிலன்

பூக்களால் ஆகிறதுஒரு கவிதை. என் எதிரில்பூக்களைத் தவறவிடாஉன் உதடுகள். ஆனாலும்நான்நிறையப் பூக்கள்கொண்டு வருகிறேன்புறந்தள்ளிப்போகிறாய்…. அவைஒவ்வொன்றாய்வாடி வீழஉன்ஒவ்வொரு மறுதலிப்பின்முடிவிலும்நான்பூக்களைச் சேமிக்கிறேன். ஒரு பட்டாம்பூச்சியைப்போல்சட்டென்று ஒட்டிப்பறந்து போகிறதுஉன்புன்னகை. த.அகிலன்