எழுதப்படாத சொற்களும் தாள்களும்…

நான்சிந்திப்பதை நிறுத்திவிடுகிறேன்எதைப்பற்றியும்..அது என்னைக் கேள்விகளால் குடைந்து கொண்டேயிருக்கிறது. அது எப்போதும் மகிழ்ச்சியின்எதிரியாயும்துயரத்தின் தொடர்ச்சியாயுமே நீள்கிறது. எல்லோருடையபுன்னகைகளின் பின்hனால் உள்ளவேட்டைப்பற்கள் குறித்தும்ஒளிரும் ஓவ்வொரு வார்த்தைகளினதும்குரூரநிறத்தையும்சிந்தனைதான்எனக்குச் சொலலித்தருகிறது.. புன்னகைகளைவெறுமனே புன்னகைகளாயும்வார்த்தைகளை வெறுமனே வார்த்தைகளாயும்மனிதர்களின்கண்களின் பின்னால் உள்ளஇருள் நிறைந்த காடுகளை பசும் வயல்களெனவும்நான் நம்பவேண்டுமெனில்நிச்சயமாக நான்சிந்திப்பதை நிறுத்தியேயாகவேண்டும் த.அகிலன்

  01. காலம் ஒரு கொடியகனவாயிற்று உன் பிரியங்கள் என்னை மீளெழுப்பின உனது வார்தைகள் எனது காயங்களை ஆற்றின   உன் பார்வைகள் தொலைந்து கொண்டிருந்த என்னைக் கண்டுபிடித்தன.. என்ன சொல்ல   எனது சாம்பர் மேட்டிலிருந்து புதியமுளைகளை உருவாக்கும் உனது புன்னகைகளை என்னோடே விட்டுவிடு நான் பிழைத்துப் போகிறேன்…   02. நான் தயங்குகிறேன் மிகவும் உன் பிரியத்தின் சுவர்கள் கண்ணாடிகளால் ஆனவையாயிருக்கையில் கற்களை வீசிவிடக் கூடாதென்கிற தயக்கம்…

எனக்கும்உனக்குமான இடைவெளிபிரிவின் சொற்களால் நிரம்புகிறது… உதிர்ந்து விழும்நட்சத்திரத்தின் பேரோசைபிரிவின் காலடியில்மௌனித்து வீழ்கிறது. தாகித்தலையும்நதியின் தடங்களில்நான் வரைந்து கொண்டிருக்கிறேன்…நம் பிரிவின் சித்திரத்தை.. த.அகிலன்