காலடிகளைத்தின்கிற காற்று…

கொஞ்சமாய் உள்நுழைந்து பார்க்கும்மழை.. மேலோடுதடவிப்போகும்நிலவு.. உள்ளே புகுந்துஅடிக்கடிவிள்ககை அணைத்துவிடுகிறகாற்று… ஆசுவாசமாய்அடுப்பைக் கடந்து நடக்கும்பூனை ஆனாலும்.. விடியலில்பூக்கத்தான் செய்கிறதுமுற்றத்துநித்திய கல்யாணி. நண்பர்களே 1995 ல் இடம்பெயர்ந்து கிளிநொச்சியில் இருந்து வெகு தொலைவில் இருந்த அக்கராயன் என்னும் கிராமத்தில் நாங்கள் வசிக்க நோர்ந்து அந்த இடப்பெயர்வு அனுபவங்களின் பதிவு இதுத.அகிலன்

என் மரணத்தின்போதுநீ ஒரு உருக்கமானஇரங்கல் கவிதையளிக்கலாம்ஏன்ஒரு துளிகண்ணீர்கூட உதிர்க்கலாம் என்கல்லறையின் வாசகம்உன்னுடைதாயிருக்கலாம்அதை ப+க்களால் நீநிறைக்கலாம் நீஎன்னோடு அருந்தவிருக்கும்ஒரு கோப்பை தேனீரோவரும்பௌர்ணமியில் நாம் போவதாய்ச் சொன்னகடற்கரை குறித்தோஎன்னிடம்எண்ணங்கள் கிடையாது இப்போதுஎன் எதிரில் இருக்கும்இக்கணத்தில்உன் புன்னகைஉண்மையானதாயிருக்கிறதா? த.அகிலன்

தீபங்கள் பேசத்தொடங்கினமனிதர்கள்குரல்களற்றுத்திணற ஸ்பரிசங்களற்றதீபங்களிற்குக் குரலிருந்தது மௌனத்தின் வேர்களை அறுத்துக்கொண்டுஷதுயரின் பாடல்தொலையத் தொலையதீபங்களின் குரல்காற்றில் எழுகிறது அது புனிதங்களின் மொழி மனிதங்கடந்தவரின்மறைமொழி இப்போதுஉயிரின் நுனிவரைக்கும்இறங்குகிறதுதீபங்களின் குரல் நிச்சயிக்கப்படாதஒரு கணத்தில்தகர்ந்து போகிறதுதீபங்களின் குரல் மனிதர் மீண்டும்குரலுற்றார் உயிர் எரியும் பாடல்காற்றில் எழுகிறது