மழை நின்ற பிறகு…

நீ என்னிடம் தந்துபோனசிலமுத்தங்களும்புன்னகைகளும்மட்டும் எனக்குப்போதுமானதென்றுஉனக்கு யார் சொன்னது…? என் ஆயுளைத் தின்கிறஉன்நினைவுகளின் காலடிஓசையற்று நகர்கிறதுதொலைவிற்கு… உனக்கான கடிதங்கள்எழுதப்படாமலேயேஎனக்குள் இறந்தனகவிதைகளும்… நீளும் தொலைவுகளைநெருக்கத் திராணியற்றுநெளியும் என் வாழ்வு.. இப்போதுஉன் காலடிகளையும்தொலைவிற்குசெலுத்துகிறது காற்று மழையைப்போலநிரந்தரமற்றிருக்கும்நமது பிரிவுஅதைப்போலவேஅழுத்தமானதும்கவனிக்கச்செய்வதும் கூட த.அகிலன்

நான்நம்பிக் கொண்டிருந்தேன்இது நாள் வரையும் மரணத்தின்வாசனை மிகும்ஊரின் தெருக்களைக்கடந்தாகி விட்டதென்றும்…… நகரத்தின்இடுக்குகளில்எனக்கான பூஞ்செடிகள் காத்துக் கிடக்குமெனவும்….. தடைகளும் எல்லைகளுமற்றுவிரியும் புதிய வானத்தில்என்சிறகுகள் கொண்டேஎனக்கான வானவில்லைவரைந்து விட முடியுமென்றும்….. நான்நம்பிக் கொண்டிருந்தேன்இது நாள் வரையும்….. மரணத்தின்வாசனைமிகும்அத்தெருக்கள் தான்என்உள்ளங்கையின் ரேகைகள்என அறியாது… த.அகிலன்

தீபங்கள் பேசத்தொடங்கினமனிதர்கள்குரல்களற்றுத்திணற ஸ்பரிசங்களற்றதீபங்களிற்குக் குரலிருந்தது மௌனத்தின் வேர்களை அறுத்துக்கொண்டுஷதுயரின் பாடல்தொலையத் தொலையதீபங்களின் குரல்காற்றில் எழுகிறது அது புனிதங்களின் மொழி மனிதங்கடந்தவரின்மறைமொழி இப்போதுஉயிரின் நுனிவரைக்கும்இறங்குகிறதுதீபங்களின் குரல் நிச்சயிக்கப்படாதஒரு கணத்தில்தகர்ந்து போகிறதுதீபங்களின் குரல் மனிதர் மீண்டும்குரலுற்றார் உயிர் எரியும் பாடல்காற்றில் எழுகிறது