கடைசிக் கவிதை….

இவர்கள்அழிவுகளினின்றும்சிதைவுகளினின்றும்எதிர்பார்க்கிறார்கள்கலையும் மேகங்களிடையேஅவன் வருவதாய்யாவரும் நம்புகின்றனர். ஆயிரம் குளம்படி ஓசைகளுடன்நிறையப் புரவிகளினிடையில்ஒளிரும் அருவமாய்அவனை வருணிப்பர்சிதைவுகளினின்றும்குருதியூறிய,வயல்வெளிகனின்றும்முகாரியினுடையஎல்லைகளிற்கு -வெளியேதுயரம் கடந்துஎப்போதோ எரியூட்டப்பட்டஅவர்களின் கனவுகளைஅவன் தங்களிற்குபரிசளிப்பனென்றும்பேரட்சகனாய்அவனிருப்பதால்பேரற்புதங்கள் நிகழ்த்துவனென்றும்எதிர்பார்க்கின்றார்கள். ஒவ்வோர் எதிர்பார்த்தலின் போதும்அவன் ஏமாற்றினாலும்ஆச்சரியமாய் – இவர்கள்மறுபடியும் எதிர்பார்ப்பர். அவன் வரவைமுன்னிலும் அதிகமாய்…அழிவுகளோடும்காத்திருப்பர் -முன்னிலும்அதிக அற்புதங்களோடானஅவன் வருகையின் மீதானநம்பிக்கைகளோடு…… த.அகிலன்

பிரியத்தின்சொற்கள் வற்றிக்கொண்டிருந்தன. தாகித்தலையும்நம்இறுதிப்பார்வைகள்நதியைப்போல்ஓடிக்கொண்டிருக்கிறதுநமக்கிடையே பற்றியிருந்தவிரல்கள்இளகத்தொடங்குகையில் வானம்குமுறத்தொடங்கியிருந்தது இருவரும்கண்கள்ஏன் முதுகுகளிடம்இல்லை என்பதாய் நடக்கத்தொடங்கினோம் சுவடுகளைக்கரைத்தபடிபெய்து கொண்டிருந்ததுமழை. த.அகிலன்

ஒருபுன்னகைகடந்துபோகிறது நிமிர்ந்து நடக்கும்நதியைப்போல….. சட்டென்றுபின்தொடர்ந்து முழிக்கிறது மனசுவாகனங்களின்தெருவில் மாட்டிக்கொண்டஒரு குழந்தையைப்போல, யாரும் கண்டுகொள்ளாத குழந்தையின் கண்ணீர்எனக்குள் நுழையும் ஒரு நதியின் கவிதையென வாகனங்களின்இரைச்சலையும்; மீறிஎன்காதுகளை அடைகிறது.புல்லாங்குழலின்சங்கீதம் த.அகிலன்