உதிர்ந்து கொண்டிருக்கும் நான்..

கண்களில்கேள்விகளோடு அலைகிறார் மனிதர்மௌனம் காதுகளில்இரைகிறது….. தொடர்ச்சியாய்உதைக்கும் கடிகாரம் நின்று போகையில்….. மரங்கள்ப+க்களைப்பிரசவிக்கும் போதான அலறல்நிச்சயமாய்கேட்கிறது எனக்கு… வானெங்கும் விரியும்நிலவின் ஓவியத்தையும்ரகுமானை வென்று வருடுகிறமௌனத்தின் சங்கீதத்தையும்ரசிக்க முடிகிறது… அன்பேநிசப்தத்தில்என்காதுகளை மூடுகிறேன்மனங்களின் இரைச்சல் தாளாமல் உன் பிரிவின்பின்இப்படித்தான்ஒன்றோடொன்று ஒட்டாமல்உதிர்கிறதுஎனக்கான வார்த்தைகள்த.அகிலன்

பெருமரத்தைபூதமெனப் படியவிட்டுஉறுமிக்கடக்கிறதுவெளிச்சம்…. தனித்து நடக்கும்இரண்டு பாதங்களைக்கவனியாதசகபயணியாய்நீள நடக்கிறது தெருமெளனியாய்…. நான்ஒரு நேரந்தப்பியபயணியைப்போல்காத்திருக்கிறேன்தூரத்தெரியும்ஒளிப்புள்ளிகளை நம்பியபடி…

சாத்தான்கள்ஊருக்குள்திரும்பின.சாத்தான்கள் எப்போதும்புன்னகைகளைவெறுப்பவை.. பகலின் நிறம் மரணம்இரவின் நிறம் பயம்என்றாகியதுநாள். ஊர்பகலில் இறந்தவனைஅடக்கம் பண்ணிவிட்டுஇரவில் அடுத்தசாவிற்குகாத்திருக்கலாயிற்று. பாதித்தூக்கத்தில்அடித்து எழுப்பப்பட்டவெறியில்அலைந்தன சாத்தான்கள். இரவுக்குக் கைகள்முளைத்தது.., கேள்விகளற்றவெறுங்கணத்தில்இரவின் கரங்களில்கோடரிகள் முளைத்தன.., மனிதர்களைத்தறித்து விழுத்தியபடிதனது நிறத்தைஊரெங்கும் பூசிச்செல்கிறதுஇரவு விடியலில்உருவங்களின் கரங்களில்இருந்ததுஇரவின் கோடரி. சூரியனைப்போர்த்தபடிகேள்விகளற்றுநடந்துபோகிறதுஇரவு சாத்தானுடன்.