மூழ்கும் கப்பல்கள்….

காற்றுக்கலைத்துப்போனமேகச்சிற்பத்தின்மீந்த பாதியைப்போலிருக்கின்றனஉன் நினைவுகள் நம்பிரிவின் முதற்கணங்களின்துளிர்த்த கண்ணீரின்ஈரம்உலர்ந்து போய்விட்டிருக்கிறது. எனக்குகுழப்பமாயிருக்கிறது.. நேற்றுக்கடந்துபோனஒருத்தியிடம்.எப்படி வந்தன?உன்புன்னகையின் ரகசியங்கள்..

என் அடையாளம்குறித்த கேள்விகள்கிளம்புகின்றனபூதாகாரமாய்… அப்பனுக்கும்அம்மைக்கும்ஆயிற்றுஉயிரும் உடலும். எனதுபுன்னகைகையைகாலம் கொண்டேகிற்று. என்னிடம் எனக்கென்றுஏதுமில்லை. உனதுமுத்தங்களையும்நினைவுகளையும் கூடநீயேசொந்தங் கொண்டாடுகிறாய். யாரோடும் பகிர முடியாது போனபுன்னகையும்முத்தங்களும்துயரங்களும்என்னுடையவைதானென்றுயாருக்குத்தெரியும்? என் வார்த்தைகளின்அர்த்தம் கூடஎனதாயில்லை. மறுக்கமுடியாத்துயருள்மூழ்கியஎனது கவிதைகள்என்னின்று அகன்றன. இப்போதுஎனக்குள்கேள்விகளை நிரப்புகிறதுதனிமை. புன்னகைக்கும்வேதனைக்கும்இடையிலான தூரங்கள்நீண்டபடியிருக்கின்றன…. ஆங்காங்கேவிரிந்தபடியிருக்கும்காலத்தின் கண்ணிகளில்..வீழ்ந்தபடியிருக்கும்எனது பாதங்கள்…. ஏதேனும் ஒருபொழுதில்முளைக்கும்அழத்தோன்றாவொருமனக்காந்தல்உனதுமுத்தங்களிற்காய் ஏங்கும். ஒரு பொழுதின்துயருள் தோன்றிஎழுதவியலாது போனகவிதை வெறுமையைநிரப்புகிறது மனசுள். நினைவறையின் மடிப்புகளினின்றும்பறப்படுகின்றனஇன்னும்பகிரப்படாத்துயரங்கள்அழுவதற்கானவெட்கங்கள் ஏதுமற்று…இரண்டு வருடங்களிற்கு முன்பு ஒரு தூக்கமற்ற இரவில்…

வெற்றுக்கண்களுக்குச் சிக்கிவிடாமல்;காயங்கள்நிறைகின்றனமேனியெங்கும்உணர முடிகிறது என்னால்….. ஒரு புன்னகைஒரு முத்தம்அல்லதுஒரே ஒரு பார்வையின்பகிர்தல்கூடப்போதுமானதாயிருக்கும்அவற்றை ஆற்றிவிட ஆனால்நண்பர்களேநிச்சயமாய்பலிகள் தேவையில்லை பூக்களின்செண்டுகளில் இருந்து கத்திகளை எடுங்கள்காயங்கள்இனியும் வேண்டாம்.. த.அகிலன்