சாட்சியாயிருத்தல்…..

நான்அவளைக்காண்கிறேன்தேவதைகள் நிரம்பிய தெருவில்அவளை மட்டுமாய்தனியே அவள்கண்களில் இருந்து பறந்து போகும்பட்டாம் பூச்சியைக்குறிவைத்துநடந்தபடியோஅல்லதுதேவதைகளோடுகொக்கான் வெட்டியபடியோஅல்லதுமுந்தையநாள் இரவில்தன்னோடு உறங்கமறுத்தபூனைக்குட்டியைப்பற்றியஏக்கம் நிரம்பிய சொற்களோடோதான்அவள் எப்போதுமிருக்கிறாள்…. எப்போதாவதுநான்தேவதைகளின் தெருவில்நடக்க நேர்கையில்என்னை உரசிச்செல்கிறதுஅவள்கண்களின் பட்டாம்பூச்சி

எனது வெள்ளைச் சட்டையில்இரத்தம் படிந்து பிசுபிசுப்பாய் ஒட்டியதுநாற்றம் மூக்கைக் குமட்டிற்றுஎனது பள்ளியோகூரை கொட்டிப்போய்கரும்பலகை நிறமிழந்துவெண்கட்டி சிவந்து கசிந்துகதிரையோவெறும் பலகைத்துண்டங்களாய்சுவர்களில்சன்னங்களால் யன்னல்கள் முளைத்தது நசிந்து போனது வாழ்வுஎன் பள்ளிக்கூடம் பற்றிய கனவுகளும்சாவின் அலறல்களுக்கிடையில்அடையாளமற்றனவாய்… த.அகிலன்

ஒரு கவிதைஎனை அழைத்துப்போகிறதுஊருக்கு….. தும்புமிட்டாஸ் காரனின்கிணுகிணுப்பிற்கு அவிழ்கிற அம்மம்மாவின்சுருக்குப்பையைப்போல..அவிழ்ந்து கிளம்புகின்றனஞாபகங்கள்…. சிட்டுக்குருவியின்இறகுகளில்பின்னப்பட்டிருந்தது வாழ்க்கை.. ஒரு வேட்டைக்காரனின் குறிக்குள் வீழ்ந்தபின்வரையறுக்கப்பட்டவானத்திடம்அதிசயங்கள் ஏது மில்லை…. தடங்கள்இறுகிக் கொண்டன…