பிரிவின் சித்திரம்

நதிஅதன் புன்னகையைஒழிக்கிறதுகடல்மடியில் அவள்அனாசயமாய்அதை எடுத்துச்சூடுகிறாள்தன் கழுத்தில் நிலவுவானில் வரையும்அவள்கைகளிற்குச் சிக்காதஒளியின் புன்னகையை அவள் என் புன்னகையைவிற்றுக் கொண்டிருக்கிறாள்… தான்நட்சத்திரங்களைஉதிர்ப்பதறியாது ஒருபூவின் புன்னகைசெத்துக் கொண்டிருக்கிறதுஅவள் கூந்தலில் த.அகிலன்

நான்அவளைக்காண்கிறேன்தேவதைகள் நிரம்பிய தெருவில்அவளை மட்டுமாய்தனியே அவள்கண்களில் இருந்து பறந்து போகும்பட்டாம் பூச்சியைக்குறிவைத்துநடந்தபடியோஅல்லதுதேவதைகளோடுகொக்கான் வெட்டியபடியோஅல்லதுமுந்தையநாள் இரவில்தன்னோடு உறங்கமறுத்தபூனைக்குட்டியைப்பற்றியஏக்கம் நிரம்பிய சொற்களோடோதான்அவள் எப்போதுமிருக்கிறாள்…. எப்போதாவதுநான்தேவதைகளின் தெருவில்நடக்க நேர்கையில்என்னை உரசிச்செல்கிறதுஅவள்கண்களின் பட்டாம்பூச்சி

நீ என்னிடம் தந்துபோனசிலமுத்தங்களும்புன்னகைகளும்மட்டும் எனக்குப்போதுமானதென்றுஉனக்கு யார் சொன்னது…? என் ஆயுளைத் தின்கிறஉன்நினைவுகளின் காலடிஓசையற்று நகர்கிறதுதொலைவிற்கு… உனக்கான கடிதங்கள்எழுதப்படாமலேயேஎனக்குள் இறந்தனகவிதைகளும்… நீளும் தொலைவுகளைநெருக்கத் திராணியற்றுநெளியும் என் வாழ்வு.. இப்போதுஉன் காலடிகளையும்தொலைவிற்குசெலுத்துகிறது காற்று மழையைப்போலநிரந்தரமற்றிருக்கும்நமது பிரிவுஅதைப்போலவேஅழுத்தமானதும்கவனிக்கச்செய்வதும் கூட த.அகிலன்