நினைவுகள் மீது படியும் நிழல்…

என் இனிய காலமேஎனது கனவுகளை சுமந்து கொண்டிருக்கிறாய்…. நான்எப்போதும் தாகமாயுணர்கிறேன் ஒரு பெருநதியின் எதிரிலும்… பூக்களின் வாசனை எங்கே ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறதோஅங்கேயே என் கனவுகளும்;. புனிதமாயிராதஎன் கனவுகள்எப்போதும் அலைகின்றனஎன்னைச்சுற்றி நச்சரித்தபடி.. ஆனாலும்கனவுகளைக் கடைசிவரைசேமிப்பேன்தூக்கங்களற்றஒரு பெருவெளிக்காய்அற்றைக் கடன்கேட்டு யாரேனும் வரலாம்.. த.அகிலன்

என்னிடம் நிறைவேறாதஇக்கவிதையின்பின்னரும்தேங்கிக்கிடக்கும்வார்த்தைகள்உனக்காய்…. மின்சாரமற்ற ஒரு நாளின் இரவைகுண்டுச்சத்தங்கள்நிறைத்தன.அமைதியும் தூக்கமுமற்றஅப்பொழுதுகளைநீ மீளவும் தருகிறாய்…. காற்றில் தொலைந்துபோனகைவிளக்கின் ஒளியோடுபோயின உனது பாடல்கள். உனது பாடல்களைமீட்கவும்……. காற்றில் தொலைந்து போன கைவிளக்கின் ஒளியைக்காணவுமாய்நீள்கிறது என்காத்திருப்பு… எனக்கு அப்போது தெரிந்திருந்தது தூங்காதிருக்கவும்காத்திருக்கவும்விளக்கின் ஒளியையும்உனது பாடல்கள் குறித்தும் த.அகிலன்

அவளது ஊரின் புழுதிச் சாலையையும் பழகிய நிலவையும் பிரியமுடியாக் கிழவியின் புலம்பலினை ஆற்றமுடியா அலையின் வார்த்தைகள் மண்டியிட்டு வீழ்கின்றன. அவள் காலடியில். இந்தக் கடலுக்கு அப்பால்தான் நம் ஊரிருக்கிறதா? மறுபடி மறுபடி கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன குழந்தைகள். தன் முதுமைச் சுருக்கங்களில் படியும் மெல்லிய பிரகாசத்துடன் தலையசைத்த படியிருக்கிறாள் கிழவி… ஆமென்று. இந்த நிலவா? அங்கேயுமிருந்தது? மறுபடியும் கிழவியின் நினைவுகளைக் கலைத்த குழந்தைகள் கேட்டன. ம் அதேதான். வழியவிட்ட பெருமூச்சிற்கிடையில் இதேதான் அங்கேயுமிருந்ததாய்…