கனவு வெளி

நிழலுருவில் வசந்தம்நிஜம்ஒளியின் எத்தொலைவிலோ ஒளியின் தொலைவைவிரட்டும் என்காலம்வழிநெடுகஇருளின் கரங்கள்என் விழிமறைக்கும் என்வயசையும்மீறிமனம் கொதிக்கும்அதன்தகிப்பில்என் கரம் எரித்து ஒளி படைத்தேன் உயிர் உருக்கிவழி கடந்தேன்வலியையும்… இருள்சொன்னதுநீ வயசுக்கு மீறியவன்நான் சொன்னேன்இன்னும் இருக்கிறார்கள்வயசுக்கு மீறியவர்கள்.. த.அகிலன்

எந்தப் பூனையும் என் ஜன்னலில் நின்று அவசரமாய்க் குதித்திறங்குவதில்லை ஆளரவத்திற்கு சூரியன் ஒரு பொறாமை கொண்ட அயல் வீட்டுக்காரனைப்போல் எட்டிப்பார்க்கிறது ஜன்னல் வழி உடனும் அவசரமாய் வெளியேறி விடுகிறது குப்பையைப்போல் தன் தகிப்பை உள்ளே வீசி எறிந்துவிட்டு பல்லிகள் பெருகிவிட்ட இவ்வறையில் மனிதனைத் தின்னும் பல்லிகள் குறித்த கனவின் பீதி நிறைய பாதியில் திடுக்குற்று விழிக்கிறேன்.. பல்லிகள் விழித்திருக்கின்றன என் தூக்கத்தைக் காத்துக்கொண்டு.  

எப்போதும் ஏதேனுமொரு புன்னகையிலிருந்தே ஆரம்பிக்கிறது துயரம். ஓரு புன்னகையில் இருந்து மற்றுமோர்புன்னகைக்கு… வழிநெடுக புன்னகைகளை வாரியணைத்தபடியும் ஒவ்வொரு புன்னகையின் முகத்திலும் தன்னை அறைந்தபடியும் பயணிக்கிறது துயரம்… அது தன் தீராக்காதலோடு தொடர்ந்தும் இயங்கும் இன்னொரு புன்னகையைநோக்கி த.அகிலன்