காயங்கள்

நான்அவளைக்காண்கிறேன்தேவதைகள் நிரம்பிய தெருவில்அவளை மட்டுமாய்தனியே அவள்கண்களில் இருந்து பறந்து போகும்பட்டாம் பூச்சியைக்குறிவைத்துநடந்தபடியோஅல்லதுதேவதைகளோடுகொக்கான் வெட்டியபடியோஅல்லதுமுந்தையநாள் இரவில்தன்னோடு உறங்கமறுத்தபூனைக்குட்டியைப்பற்றியஏக்கம் நிரம்பிய சொற்களோடோதான்அவள் எப்போதுமிருக்கிறாள்…. எப்போதாவதுநான்தேவதைகளின் தெருவில்நடக்க நேர்கையில்என்னை உரசிச்செல்கிறதுஅவள்கண்களின் பட்டாம்பூச்சி

தீபங்கள் பேசத்தொடங்கினமனிதர்கள்குரல்களற்றுத்திணற ஸ்பரிசங்களற்றதீபங்களிற்குக் குரலிருந்தது மௌனத்தின் வேர்களை அறுத்துக்கொண்டுஷதுயரின் பாடல்தொலையத் தொலையதீபங்களின் குரல்காற்றில் எழுகிறது அது புனிதங்களின் மொழி மனிதங்கடந்தவரின்மறைமொழி இப்போதுஉயிரின் நுனிவரைக்கும்இறங்குகிறதுதீபங்களின் குரல் நிச்சயிக்கப்படாதஒரு கணத்தில்தகர்ந்து போகிறதுதீபங்களின் குரல் மனிதர் மீண்டும்குரலுற்றார் உயிர் எரியும் பாடல்காற்றில் எழுகிறது

சாத்தான்கள்ஊருக்குள்திரும்பின.சாத்தான்கள் எப்போதும்புன்னகைகளைவெறுப்பவை.. பகலின் நிறம் மரணம்இரவின் நிறம் பயம்என்றாகியதுநாள். ஊர்பகலில் இறந்தவனைஅடக்கம் பண்ணிவிட்டுஇரவில் அடுத்தசாவிற்குகாத்திருக்கலாயிற்று. பாதித்தூக்கத்தில்அடித்து எழுப்பப்பட்டவெறியில்அலைந்தன சாத்தான்கள். இரவுக்குக் கைகள்முளைத்தது.., கேள்விகளற்றவெறுங்கணத்தில்இரவின் கரங்களில்கோடரிகள் முளைத்தன.., மனிதர்களைத்தறித்து விழுத்தியபடிதனது நிறத்தைஊரெங்கும் பூசிச்செல்கிறதுஇரவு விடியலில்உருவங்களின் கரங்களில்இருந்ததுஇரவின் கோடரி. சூரியனைப்போர்த்தபடிகேள்விகளற்றுநடந்துபோகிறதுஇரவு சாத்தானுடன்.