துயரின் பயணம்….

நதிஅதன் புன்னகையைஒழிக்கிறதுகடல்மடியில் அவள்அனாசயமாய்அதை எடுத்துச்சூடுகிறாள்தன் கழுத்தில் நிலவுவானில் வரையும்அவள்கைகளிற்குச் சிக்காதஒளியின் புன்னகையை அவள் என் புன்னகையைவிற்றுக் கொண்டிருக்கிறாள்… தான்நட்சத்திரங்களைஉதிர்ப்பதறியாது ஒருபூவின் புன்னகைசெத்துக் கொண்டிருக்கிறதுஅவள் கூந்தலில் த.அகிலன்

பிரபஞ்சத்தின்எங்கோ ஒரு தொலைவில்சிக்கிக்கொண்டதுதிருப்தியும் அன்பும் பின்னமுடியாதஇழைகளில்தவறி வீழ்ந்திருக்கிறதுமுடிச்சு எப்போதும்எனது சொற்களிற்கானஇன்னோர் அர்த்தம்எதிராளியின்மனதில் ஒளிந்திருக்கிறது அமைதியின்அழகிய நடனத்தில்திருப்தியுறாதுதீர்ந்து விடுகிறதுஇக்கவிதையும்…. த.அகிலன்

என் இனிய காலமேஎனது கனவுகளை சுமந்து கொண்டிருக்கிறாய்…. நான்எப்போதும் தாகமாயுணர்கிறேன் ஒரு பெருநதியின் எதிரிலும்… பூக்களின் வாசனை எங்கே ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறதோஅங்கேயே என் கனவுகளும்;. புனிதமாயிராதஎன் கனவுகள்எப்போதும் அலைகின்றனஎன்னைச்சுற்றி நச்சரித்தபடி.. ஆனாலும்கனவுகளைக் கடைசிவரைசேமிப்பேன்தூக்கங்களற்றஒரு பெருவெளிக்காய்அற்றைக் கடன்கேட்டு யாரேனும் வரலாம்.. த.அகிலன்