பறத்தலின் திசை

அன்பேஉனது முத்தங்களைவிடவும்அழகானவைஅதற்கு முன்னதும்பின்னதுமானவெட்கங்கள் த.அகிலன்

என் காதலே! இந்தப் பூமிப்பந்தின்எல்லா நுனியிலும்நீதான்நிறைந்து கிடைக்கிறாய்….. என் வார்த்தைகள்திணறும். உனைவிபரிக்கச் சொல்லற்றுத்துடிக்கும்என் கவிதை…. உதிரமுடியாத ப+க்களை எப்படித்தான்கைவசம் வைத்திருக்கிறாய்மாறாச் சிலிர்புடன்காதலின் தெருக்கள் எங்கும்விரவிக்கிடக்கிறது பூக்கள். குடித்துத் தீர்ந்தபின்பும்திகட்டித் திகட்டிமிஞ்சிக்கிடக்கிற அன்பின் பானமாய்நிறைந்து வழிகிறாய்.. என்வாழ்வின் ஒவ்வொருதுளியிலும்உனக்குத்தான்பாதிசீச்சிமுழுவதுமே உனது த.அகிலன்

என் கடைசி வரிகளைகடல் மடியில் எழுதி வருகிறேன்யாரிடமும் பகிர்ந்து கொளமுடியாத படிக்கு பேசாமல் இருக்கும்அலைகளிடம்தொலைந்து போகும்கண்ணீர்த்துளியைப் போலபோய் விடட்டும்என் கவிதை எல்லாம்முடிந்து போய் விட்டது எப்போது கேட்டாலும்யோசிக்காமல்பணம் தரும் பெரியம்மாவின்கண்ணீர் நிறைந்த முகம்கடந்து வந்தாகி விட்டது இனிமறுபடியும் வீட்டு முற்றத்துக்குப்போய்விட முடியாது இனிஅண்ணியிடம் சோற்றைப்பிசைந்து தருமாறு சண்டையிட முடியாது இனிகுட்டிப் பையனின் எச்சில் முத்தங்கள்கிடையவே கிடையாது இனிஎன் தேவதையைஉயிர் கொல்லும்அவள் கண்களை மறுபடியும்சந்திக்கவே முடியாது இனி எப்போதும்உயிருள்ள ஒரு கவிதைஎன்னால்எழுதவே…