என்
இனிய காலமே
எனது கனவுகளை
சுமந்து கொண்டிருக்கிறாய்….
நான்
எப்போதும்
தாகமாயுணர்கிறேன்
ஒரு
பெருநதியின் எதிரிலும்…
பூக்களின் வாசனை
எங்கே ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறதோ
அங்கேயே
என் கனவுகளும்;.
புனிதமாயிராத
என் கனவுகள்
எப்போதும்
அலைகின்றன
என்னைச்சுற்றி நச்சரித்தபடி..
ஆனாலும்
கனவுகளைக் கடைசிவரை
சேமிப்பேன்
தூக்கங்களற்ற
ஒரு பெருவெளிக்காய்
அற்றைக் கடன்கேட்டு
யாரேனும் வரலாம்..
த.அகிலன்
அகிலன்,
// யாரேனும் வரலாம்.. //
ஆகா அருமை.
நன்றி
தம்பி அகிலன்,
தெரிவு செய்துள்ள படம் கவிதையை மேலும் அழகு படுத்தியுள்ளது.
நன்றாக இருக்கிறது உங்கள் கவிதை!