முத்தங்கள்

01.உன்உப்புக்கரித்த முத்தத்தின்ஞாபகங்களைதனது இறகுகளால்வருடிக்கொண்டேயிருக்கிறது கோடை. வாசல் வரை வந்தும்உள்ளே வராததோழியைப்போல்..முற்றத்தில் படர்ந்துபின்வெளியேறிப்போகிறது வெயில் அறை முழுதும்தன் தகிப்பை நிரவியபடி. 02.கோடைதீர்ந்து விட்டது… தகிப்பின்வாடையைகுடித்தபடி அலைந்துநிழலொடுங்கிக் கிடக்கிறதுகோடையின் குழந்தை…. மழைக்குத் தாளமிடும்சிறுமியின் புன்னகைகூரைகடந்து விழும்முதல் துளியில்கரைந்தவிழ அவள்காலடியில் உடைந்துஅழத்தொடங்குகிறதுகோடை..

எனை விலகிபுல்லின்நுனியில் இருந்து ஒரு பறவையைப்போல்எழுகிறதுஉன் முத்தத்தின்கடைசிச்சொட்டு ஈரமும் நான்புதினங்கள்அற்றுப்போனசெய்தித்தாளைப்போலாகிறேன்நீயிராப்பொழுதுகளில்.. மழைநின்றமுற்றத்தில்உன்காலடித்தடங்களற்ற வெறுமைநிழலெனப்படிகிறதுநம்நினைவுகளின்மீது த.அகிலன்

நான்கு சுவர்களும்மௌனித்திருந்த ஒருநாளில்எதை எழுதுவதுஎனத் தெரியாது விட்டு வைத்தஎன் நாட்குறிப்பின்இப்பக்கங்களில்இப்போது நான்உன் மௌனத்தை எழுதுகிறேன். உன்மௌனம்….ஜன்னலின் விளிம்புகளிற்குள் சிக்கியகுரலோய்ந்த கடலைப்போலிருக்கிறது…. உன்கண்களிடமிருந்துவண்ணத்துப்பூச்சிகளைச் சிறைமீட்டஅந்த முத்தத்தின் முடிவில்..நமக்கான சொற்களையும்திருடிக்கொண்டு…தம் சிறகுகளால்காலத்தை கடந்தன வண்ணத்திகள்… என்ன சொல்வதுஉன்மௌனங்களைப்பற்றிஎழுத நேர்கையில்முத்தங்களைப் பற்றியும்எழுதவேண்டியிருப்பதை….