வன்முறை..

என்னிடம்மகிழ்ச்சியின்சுவடு தானுமில்லை என்னால்…..உலர்ந்து போனஇரத்தத்தின் அடியில்ரோஜாவின் இதழ்களைக்கற்பனை செய்ய முடிகிறது நேற்றுப் பிடுங்கியெறியப்பட்டபெருமரத்தின்மொட்டுக்களையும்பிஞ்சுகளையும் குறித்ததுயர்மிகும் சொற்கள் மட்டுமேஇப்போதுஎன்னிடமுண்டு அழகுதிர்ந்த கவிதைதுயரமும்பிணமும் நாறிக்கிடக்கும்தெருவழியேஅழுதலைகிறது கேள்விகளற்றநிலத்தில்துயர்மிகும்சொற்களைத் தவிரவும்வேறென்னதான் இருக்கமுடியும்? த.அகிலன்

ஒருநீண்ட தார்ச்சாலையில்சோவெனத்துரத்தும்மழையென விரட்டுகிறதுஉன்பிரிவு. ஒருகொடுமிருகத்தைப்போல். எதிரே விரியும்பெருவெளியின் நீளத்தைஎன் கால்கள் விழுங்க விழுங்க. மறுபடியும்முடிவற்று விரிகிறதுவெளிஉனை அழைக்கும்குரல்தொண்டைக்குள் தேங்கஎனை விழுங்கிப்போகிறது மழை. த.அகிலன்

உதிர்ந்து விழுகிறஇலையின்நடனம்போலநிகழ்ந்து போகிறது உன் பிரிவு… அங்கேயே..அப்போதே..நின்று போனஎன் வார்த்தைகள்காத்திருக்கும்மறுபடியும்கவிதையின் சாலைக்குஅழைத்துப் போகும்உன் புன்னகையின் வருகைக்காய்..