நிகழாக் கவிதை…

வலிஉணரும் தருணங்களில்எங்கிருந்தோ முளைக்கிறதுஎனக்கான கவிதை காற்றழிந்த மணல்வெளியில்காத்திருக்கும்என்காலடிகாற்றில் அழிவதற்காய் நான்கானலைஅருந்த தயாராகையில்எப்படியாவது காப்பாற்றிவிடுகிறது மேகம் எனக்குத் தெரியும்கடித்துவிடுகிறகடைசிநொடி வரைக்குமேபுகழப்படும் எறும்புகள் ஆனாலும்எறும்புகளிற்குகவலைகிடையாஎதைக்குறித்தும் என்வழியெங்கும்நிறுவிக்கிடக்கிறதுஎறும்புகள் உடைத்தகற்கள் த.அகிலன்

நான்அவளைக்காண்கிறேன்தேவதைகள் நிரம்பிய தெருவில்அவளை மட்டுமாய்தனியே அவள்கண்களில் இருந்து பறந்து போகும்பட்டாம் பூச்சியைக்குறிவைத்துநடந்தபடியோஅல்லதுதேவதைகளோடுகொக்கான் வெட்டியபடியோஅல்லதுமுந்தையநாள் இரவில்தன்னோடு உறங்கமறுத்தபூனைக்குட்டியைப்பற்றியஏக்கம் நிரம்பிய சொற்களோடோதான்அவள் எப்போதுமிருக்கிறாள்…. எப்போதாவதுநான்தேவதைகளின் தெருவில்நடக்க நேர்கையில்என்னை உரசிச்செல்கிறதுஅவள்கண்களின் பட்டாம்பூச்சி

என் எதிரேயிருக்கும் தேனீர்க் குவளையுள்வீழ்ந்து ஓய்கிறதுமின் விசிறி….. நான்மூடப் படாதகவிதைப் புத்தகத்தைமறுபடியும் பிரிக்கிறேன்…. தாள்களிடையில்தட்டுப் படுகின்றஉன்ஞாபக ஸ்பரிசங்கள்என்விரல்களில் வழிய இந்தக் கவிதையைஎழுதத்தொடங்கினேன் ….