Author: த.அகிலன்

கண்ணீரும் கம்பலையுமாக ஒரு தாய் கதறுகிறாள் “எனது மகனைக் காப்பாற் றுங்கள் அவன் எனக்கு வேண்டும் தயவு செய்து காப்பாற்றுங்கள்”. சீடர்கள் எல்லாரும் காத்திருந்தார்கள் நிகழப்போகும் அதிசயத்தின் சாட்சியாய் இருக்கப்போகிறோம் என்கிற முறுவல் அவர்களிடம் மிதந்து கொண்டிருந்தது. புத்தர் அமைதியாய் சொன்னார் “அம்மா மரணமே நிகழாத வீட்டில் இருந்து ஒரே ஒரு பிடி கடுகு வாங்கிவா” புத்தரின் முகம் புன்னகை மாறாதிருக்கிறது. அவள் தெருவெங்கும் ஒடினாள் தன்மகனைக் காப்பாற்றி விடுகிற…

எனது கவிதைக்குள் ஒழிந்திருக்கிறது திசையறியாப்பறவையின் சிறகுகளின் தத்தளிப்பு.. உள்ளோடும் சொற்களினதும் வாக்கியங்களினதும் அர்த்தங்களை நான் மறந்துவிட்டேன் இறகினைப்போல் அலைந்து கொண்டிருக்கிறது கவிதை திசையறியாப் பறத்தலின் தவிப்பில் உதிரும் இலைகளைப் பின்பற்றியபடியிருக்கிறது மனம் எனை ஏந்திக்கொண்டிருப்பது காற்றின் எந்தக்கிளை

யாரும் புரிந்து கொள்ளவியலா? ஜடமாகவே இருந்துவிடுகிறேன் நான்…… காலம் என் கைகளில் திணித்துப்போன… நிறமற்ற கனவுகள்… எனக்குள்ளே மூழ்கிவிடட்டும்… தேவதைகள் யாருமற்ற எனது நிலத்தில் சருகுற்று… பேய்கள் வசிக்கட்டும்…. எப்போதேனும்… கொலுசுகளோடு வரும் யாரோ ஒருத்தி கண்டெடுக்கக் கூடும்… சருகுகளினடியில்…. சிக்குண்டு போன… யாரும்படிக்காத… எனது புத்தகத்தின்… இறுதிப் பக்கங்களை…..