Author: த.அகிலன்

எந்தப் பூனையும் என் ஜன்னலில் நின்று அவசரமாய்க் குதித்திறங்குவதில்லை ஆளரவத்திற்கு சூரியன் ஒரு பொறாமை கொண்ட அயல் வீட்டுக்காரனைப்போல் எட்டிப்பார்க்கிறது ஜன்னல் வழி உடனும் அவசரமாய் வெளியேறி விடுகிறது குப்பையைப்போல் தன் தகிப்பை உள்ளே வீசி எறிந்துவிட்டு பல்லிகள் பெருகிவிட்ட இவ்வறையில் மனிதனைத் தின்னும் பல்லிகள் குறித்த கனவின் பீதி நிறைய பாதியில் திடுக்குற்று விழிக்கிறேன்.. பல்லிகள் விழித்திருக்கின்றன என் தூக்கத்தைக் காத்துக்கொண்டு.  

என்னிடம் ஒரு விநோதமான பழக்கம் இருந்தது. நான் நினைக்கிற காரியம் நடக்குமா என்பதை அறிந்து கொள்ள.. பூவா தலையா போட்டுப்பார்ப்பதைப்போல.. நான் போகிற பாதையில் ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்தை மூச்சே விடாமல் கடந்து பார்ப்பது மூச்சு விடாமல் கடந்தால் அந்த காரியம் வெற்றி.. இடையிலே மூச்சை விட்டு விட்டால் அந்த காரியம் தோற்றுவிடும் என்று நான் நம்பி வந்தேன்.. என்னிடம் அந்த விநோதமான பழக்கம் இருந்தது என்று சொல்வதன் மூலம்…

  உன் புன்னகையின் ஒளியரும்புகள் மறையத் தொடங்கிவிட்டன பின்னலின் உட்குழிவுகளில் உதிர்ந்து தேங்கிவிட்ட ஒற்றையிதழைப் போல் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறது என் பிரியம் நான் வேண்டிக்கொள்கிறேன் பின்னலைத் தளர்த்துகையில் எப்போதும் போல அவற்றைப் பத்திரப்படுத்தாதே. அது இப்போது அன்பின் வாசனையையும் உயிரையும் இழந்துவிட்டது என்பதனை அறி.